Sidekick blog: Laat fietsen niet het nieuwe autorijden worden

5 juni 2020

Laat fietsen niet het nieuwe autorijden worden

Over frustratiefietsen, de overeenkomst tussen tractoren & fietspaden en mensen die in auto’s veranderen

Laat fietsen niet het nieuwe autorijden worden. Huh? Zegt ze dat, als fietsforens, nu echt?
Ja! Dat moet ik uitleggen.

Sinds de coronacrisis zijn de autowegen een heel stuk stiller geworden. Veel mensen werken thuis of het werk gaat simpelweg niet meer door. Fiets- en voetpaden daarentegen zijn gelukkig een stuk drukker geworden. Veel mensen trekken naar buiten om een frisse neus te halen en te bewegen. Niet de hele dag binnen zitten, maar even de zinnen verzetten en en passant ook weer wat anderen ontmoeten.

Ik vind het fijn, maar soms ook storend, dat er opeens zoveel mensen over het fietspad wandelen, hardlopen, skeeleren en fietsen, waar ik voorheen het rijk alleen had. En de irritatie is, vaak terecht, wederzijds. Ik fiets op een speed pedelec en haal behoorlijke snelheden. Als ik op een fietspad dan voetgangers tegenkom, voelt dat als een tractor op een snelweg. Er zit zo’n groot snelheidsverschil in. Willen we het met elkaar eens worden op het lapje grond dat voor voetgangers en fietsers is bestemd, dan zullen we beiden water bij de wijn moeten doen.

Frustratiefietsen
Na twee weken ‘frustratiefietsen’ heb ik besloten mijn houding op de fiets te veranderen, want hoe gaaf is het dat er opeens veel meer mensen naar buiten gaan. Of dat nu te voet of op de fiets is, dit is precies wat ik al heel lang zou willen. Meer mensen die zich realiseren dat de hele dag binnen zitten niet goed voor ze is en ontdekken dat er buiten zoveel te zien is. Het is mijn overtuiging dat, als mensen meer gaan wandelen en fietsen, ze meer begrip gaan krijgen van hoe ons land is ingericht. Dat er zoveel meer is dan alleen auto(snel)weg, huis, supermarkt, school van de kinderen en kantoor. Daarbij komt dat ik niet alleen fiets om op een zo efficiënt mogelijke manier op mijn werk te komen. Mijn fietstochten zijn ook een vorm van ontspanning en het ontdekken van mijn mooie provincie. Niet zelden kom ik thuis met lekkers dat langs de weg wordt aangeboden of met mooie foto’s of filmpjes van weer een paartje kieviten, kuifeenden of jonge konijntjes.

Geen mensen, maar auto’s
Het is grappig. Als ik nu weer eens de auto pak, rijd ik zoals ik fiets! Kortom, ik rijd rustig, kijk om me heen en geef veel meer voorrang dan de verkeersregels me dicteren. Soms moet ik oppassen dat ik niet op het fietsstoplicht reageer, maar op het autostoplicht. Kortom, mijn autoritten zijn veel relaxter geworden. Wat ik dan wel mis is de frisse lucht en het directere contact met mijn medeweggebruikers. En naarmate ik langer in die bak zit, merk ik dat de oude stress en irritatie van het autorijden weer terugkeren. Ik raak geïrriteerd door mensen die niet opletten, krijg het gevoel dat mijn voorgangers structureel te langzaam rijden, stop met het geven van onnodige voorrang en als ik echt te lang in de auto zit, begin ik het gevoel te krijgen dat ik anderen moet laten zien dat ze absoluut rechts moeten rijden op de snelweg als ze langzamer rijden dan ik. Kortom, langzaamaan komt weer het slechtste in mezelf naar boven. Waarom? Wellicht het gevoel dat er geen andere mensen op de weg zijn, maar auto’s. Dat zijn dingen zonder gevoelens. Of misschien doet het gebrek aan frisse lucht en beweging iets met mijn brein.

De oorzaak, dat weet ik niet, maar ik weet wél dat meer mensen hier last van hebben. En mijn stelling is: laat dit niet met fietsen en wandelen gebeuren. Er is te weinig ruimte, met name rondom stedelijk gebied, voor fietsers en voetgangers. Dat staat als een paal boven water. Daar moet echt wat aan gebeuren zeker nu we weer meer naar kantoor gaan, het liefst op de fiets, het zonnetje goed schijnt en er wordt gekeken naar meer thuiswerkmogelijkheden. Maar laten we niet zo zijn als die geïrriteerde automobilist voor wie alleen het recht van de snelste geldt. Laten we op zoek gaan naar nieuwe manieren van woon-werkverkeer en recreatie met een houding en een ruimtelijke inrichting die daarbij past: ontspannen en met oog voor de omgeving.

Louise Bokhoven