Verontrustend meer waterverontreinigingen Rotterdamse Haven

27 januari 2021

Directeur Alex Ouwehand van de NMZH heeft in een reactie op RTV Rijnmond aangegeven dat hij vindt dat meer moet worden gedaan om deze trend te keren. ‘Iedere lekkage is er één te veel, al zijn ze niet 100 procent te voorkomen. Waar gewerkt wordt, maken mensen fouten. Dat is niet goed voor het ecosysteem, maar het Havenbedrijf reageert over het algemeen snel en adequaat. Voorkomen is beter dan genezen. Daarom moeten na elk incident wel standaard de werkprocessen opnieuw bekeken worden en desnoods aangepast.’

In de Derde Petroleumhaven, ter hoogte van Brasserie De Rotterdammer, zie je duidelijk de effecten van de langdurige morsingen en lekkages op het oppervlaktewater. Er ligt een afsluitende filmlaag op het wateroppervlak. Met wat meer discipline in de werkprocessen aan boord van de afgemeerde bunker- en binnenvaarttankers is veel van deze onnodige vervuiling te voorkomen. Het lijkt allemaal om dit soort kleine incidenten te gaan, maar uiteindelijk is het havenbekken geen gesloten systeem. De vervuiling van het oppervlaktewater heeft zo grote effecten.

Zo zijn ruim 2,5 jaar na de ramp met de tanker Bow Jubail, waarbij 200 ton stookolie in de Derde Petroleumhaven in het water stroomde, nog niet alle olieresten opgeruimd. Vooral in de Botlek zit het nog op en tussen de basaltblokken van de kademuren. Wanneer olie eenmaal in de natuur achterblijft, is dit niet gemakkelijk te verwijderen.

Alex Ouwehand: “Tussen basaltblokken zitten grote kieren, die snel kunnen vollopen. Als daar olie tussenkomt en niet wordt verwijderd, blijft negatieve effecten hebben op ecologie en waterkwaliteit. De basaltblokken en kieren moeten dus schoongemaakt worden én er moet een oplossing komen om bij een eventuele toekomstige calamiteit dit soort langjarige vervuiling te voorkomen.”

Zeer zorgwekkende stoffen
Een probleem dat minder zichtbaar is, maar mogelijk nog verontrustender zijn de (il)legale lozingen van niet of nauwelijks afbreekbare stoffen door de industrie in de Rotterdamse haven. Van deze zogenaamde Zeer Zorgwekkende Stoffen (ZZS) weten wij niet precies wat de langere termijn effecten zijn voor mens en milieu. Ook over de effecten van een combinatie van de stoffen in het oppervlaktewater is nog minder bekend. In milieuvergunningen is een inschatting gemaakt van grenswaarde. Bij veel procedures blijkt dat die grenswaarde vaak veel te hoog is ingeschat. En moeten vergunningen weer met veel moeite worden aangepast aan nieuwe wetenschappelijke inzichten. Bij Chemours en DuPont in Dordrecht zijn voorbeelden waar het goed fout is gegaan met langjarige effecten voor personeelsleden en de directe omgeving. “Waar we ook metingen doen, in de Waterweg of bij de Biesbosch, dan treffen we deze niet of nauwelijks afbreekbare stoffen standaard aan. Een potentiële toekomstige ramp voor het milieu ‘in the making’. Het is niet direct zichtbaar aan het oppervlaktewater maar de chemische vervuiling is er wel degelijk. De effecten zijn nu al zichtbaar bij de productie van ons drinkwater”.

Als NMZH blijven wij aandacht vragen voor het verbeteren van de waterkwaliteit en het vervangen van dit soort stoffen bij industriële processen. Iedereen kan een bijdrage leveren door deze industriële toepassingen niet meer te kopen. Een bekend voorbeeld is de Tefal-pan. In de coating van de antiaanbaklaag zit GenX een stof die niet of nauwelijks afbreekbaar is.

Het item op RTV Rijnmond vind je hier.